Thioridazine

Na receptÄ™

drażetki 10 mg; 25 mg; 100 mg; tabletki 200 mg

substancja czynna - thioridazine hydrochloride 1 drażetka zawiera 10 mg, 25 mg lub 100 mg chlorowodorku tiorydazyny.

Thioridazin    

Thioridazin, Thioridazin prolongatum łagodzi w mniejszych dawkach niepokój i lęk (objawy neurotyczne), w większych dawkach natomiast poprawia stan w chorobach dających zmienione odczucia rzeczywistości (schizofrenia, psychoza maniakalna). Leczenie preparatem daje tylko w minimalnym stopniu objawy pozapiramidowe, jak sztywność i drżenia mięśni, niepokój oraz przesadna aktywność. Tiorydazyna jest lekiem neuroleptycznym należącym do grupy piperydynowych pochodnych fenotiazyny.

Zmieniona interpretacja rzeczywistości z ideami prześladowczymi, urojeniami i halucynacjami. Niepokój i przygnębienie. Zmiany osobowości z napadami agresji. Splątanie u osób starszych. Niepokój i nadaktywność w alkoholizmie. Bóle, gdy leki przeciwbólowe nie odniosły pożądanego skutku.

Schizofrenia i psychozy schizoafektywne, choroby afektywne i psychozy egzogenne. Lek stosowany jest także w zespołach nerwicowych z objawami psychosomatycznymi, psychozach wieku podeszłego, w leczeniu psychiatrycznym u dzieci po 4 r.ż. Leczenie odwykowe, toksykomanie, alkoholizm.

Alkoholizm    Schizofrenia    

Leku nie wolno podawać pacjentom ze zbyt niskim stężeniem białych ciałek krwi, w poważnych chorobach krążenia i w miastenii gravis (chorobliwe zwiotczenie mięśni). Leku nie wolno stosować pacjentom będącym pod wpływem alkoholu lub środków uspokajających i nasennych. Pacjenci cierpiący na zbyt niskie ciśnienie krwi, poważnie zakłóconą funkcję nerek i wątroby, zaburzenia w krążeniu krwi oraz pacjenci uczuleni na thioridazin powinni powiadomić o tym lekarza przed rozpoczęciem kuracji. Podczas 3 pierwszych miesięcy leczenia nieodzowne są regularne kontrole stężenia białych ciałek krwi. Nie należy spożywać alkoholu w trakcie leczenia, ponieważ alkohol wzmaga działanie preparatu. Oczekiwany skutek leczenia może ulec zmianie, jeśli Thioridazin stosuje się jednocześnie z innymi lekami. Lek wzmaga działanie środków przeciwzakrzepowych, przeciwpadaczkowych oraz przeciwdepresyjnych. Zamiar stosowania innych leków łącznie z preparatem należy omówić z lekarzem. Thioridazin upośledza sprawność psychofizyczną, dlatego też nie wolno prowadzić pojazdów mechanicznych ani wykonywać czynności precyzyjnych w trakcie jego stosowania.

Działania uboczne są w dużym stopniu uzależnione od wielkości dawki. Nie należy jednak samowolnie bez porozumienia się z lekarzem zmieniać przepisanej dawki. >1/100 - Zmęczenie, zwłaszcza jeśli dawka wprowadzająca jest wysoka. - Zmęczenie zanika zazwyczaj w miarę kontynuowania leczenia. 1/1000 - Spadek ciśnienia krwi i zawroty głowy. - Zmiany w obrazie EKG, objawy pozapiramidowe (jedynie w dużych dawkach), skurcze mięśni, niezależne od woli ruchy mięśni. - Mlekotok z gruczołów sutkowych. - Zaburzenia miesiączki. - Wzrost wagi ciała, zwłaszcza w razie długotrwałego leczenia. <1/1000 - Zmniejszenie ilości białych ciałek krwi. - Zburzenia w rytmie serca. - Sztywność mięśni. - Gorączka. - Utrata przytomności. - Zaparcie, mdłości. - Suchość błon śluzowych jamy ustnej, dlatego niezbędna jest dokładna higiena zębów po każdym posiłku. - Reakcje alergiczne skóry. - Nadwrażliwość na promienie słoneczne. - Utrudnienia w oddawaniu moczu. - Pogorszona ostrość widzenia. - Impotencja. Ze strony o.u.n.: senność, upośledzenie koncentracji, nadmierne zahamowanie motoryczne, zaburzenia snu, depresja. Zaburzenia neurologiczne: zespół parkinsonowski (spowolnienie ruchów, drżenie, wzmożenie napięcia mięśniowego pochodzenia pozapiramidowego) ustępujący po lekach cholinolitycznych lub zmniejszeniu dawki. Obserwowano także: akatyzję (przymusowy niepokój ruchowy), ostry zespół dyskinetyczny (napadowe, przymusowe ruchy), napady drgawek, późne dyskinezy, zespoły dystoniczne (głównie u przewlekle leczonych w razie nagłego odstawienia lub po znacznym zmniejszeniu dawki), hipo-, hipertermię, apatię. Poza tym może również wystąpić złośliwy zespół neuroleptyczny (zahamowanie ruchowe, wzrost napięcia mięśni szkieletowych, pojedyncze ruchy mimowolne, drżenia, hipertermia, tachykardia, tachypnoë, wahania ciśnienia krwi, zaburzenia ze strony układu autonomicznego: zaczerwienienie twarzy, poty, ślinotok, zaburzenia przytomności włącznie ze śpiączką, leukocytoza, odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe). Zaburzenia wegetatywne: zatrzymanie moczu, zaparcia, suchość błon śluzowych, zaburzenia akomodacji. Układ krążenia: lek stosunkowo często powoduje zaburzenia przewodzenia w EKG (wydłużenie PQ, QT, pojawienie się fali U, spłaszczenie lub odwrócenie załamka T); również może wystąpić hipotensja głównie w początkowym okresie leczenia lub po stosowaniu pozajelitowym dużych dawek, hipotonia ortostatyczna, tachykardia, zaburzenia rytmu serca. Działanie kardiotoksyczne jest nasilone w przypadku jednoczesnego podawania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. imipraminy). Zaburzenia endokrynne i metaboliczne: mlekotok, ginekomastia, zaburzenia miesiączkowania, hiper- lub hipoglikemia, glikozuria, impotencja, zaburzenia libido, zwiększenie m.c., wzmożone pragnienie. Zaburzenia hematologiczne: granulocytopenia, agranulocytoza, eozynofilia, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna lub aplastyczna, małopłytkowość. Układ pokarmowy: przewlekłe zaparcia (działanie cholinolityczne leku) prowadzące do zaparć nawykowych, bardzo rzadko nudności i wymioty. Cholestaza (najczęściej pomiędzy 2 a 4 tyg. leczenia spowodowana skurczem przewodów żółciowych na podłożu alergicznym) - dolegliwości przypominają WZW, jednak w badaniach laboratoryjnych obserwuje się znacznie zwiększony poziom markerów cholestazy. Dolegliwości ustępują stopniowo po odstawieniu leku. Inne: zmiany barwnikowe (przebarwienia powłok, złogi barwnika w rogówce i siatkówce oka), alergie skórne, fotodermatozy, złośliwa hipertermia.

Nadwrażliwość na lek i pochodne fenotiazyn, zatrucie lekami o działaniu depresyjnym na o.u.n. (m.in. barbiturany, narkotyczne leki przeciwbólowe), środkami fosforoorganicznymi, alkoholem, w wywiadzie przebyty złośliwy zespół neuroleptyczny, ciężka niewydolność wątroby. Względne przeciwwskazanie stanowią: choroba niedokrwienna serca znacznego stopnia, świeży zawał serca, niewydolność serca. Ostrożnie stosować w przypadku zaburzeń czynności układu oddechowego (POChP), u chorych z zaburzeniami czynności układu pozapiramidowego, dyskinezami, w myasthenia gravis, jaskrze z zamykającym się kątem przesączania, łagodnym przeroście gruczołu krokowego, zaburzeniach mikcji, w chorobie Addisona, w czynnej chorobie wrzodowej, hipotyreozie, w przypadku guza chromochłonnego, w zaburzeniach hemopoezy, ostrej niedokrwistości, nowotworach sutka, przewlekłych chorobach wątroby. Bardzo ostrożnie podawać z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi.

Dawkę ustala lekarz. Pacjenci dorośli przeciwlękowo zazwyczaj 10-75 mg dziennie; w psychozach umiarkowanych 50-300 mg dziennie; w psychozach wymagających leczenia zamkniętego 100-600 mg dziennie. Indywidualnie, stosownie do wskazań i reakcji chorego. Dorośli: zwykle 10-50 mg 3-4 razy dziennie, w warunkach szpitalnych 600 mg (nawet do 800 mg dziennie) w 3-4 dawkach podzielonych; duże dawki podawać nie dłużej niż 5 tyg. ambulatoryjnie 50-200 mg dziennie. Dzieci - 4 m.ż. - 7 r.ż. 10-20 mg dziennie w 2-3 dawkach podzielonych, 8-14 r.ż. 20-30 mg dziennie w 2-3 dawkach podzielonych, 15-18 r.ż. 30-50 mg dziennie w 2-3 dawkach podzielonych (w warunkach szpitalnych dawki mogą być wyższe).

Istnieje prawdopodobieństwo, że preparat oddziałuje na płód. Nie wolno zażywać leku w okresie ciąży. Istnieje prawdopodobieństwo, że preparat oddziałuje na karmione dziecko. Nie wolno zażywać leku w okresie karmienia. Kategoria C. Nie stosować w okresie karmienia piersią.

Podawanie razem z innymi neuroleptykami nasila ich działanie antypsychotyczne i zwiększa ryzyko działań niepożądanych, cymetydyna zwiększa dostępność biologiczną leku, węglan litu może zwiększać ryzyko działań niepożądanych ze strony o.u.n.i powodować hiperglikemię. Równoczesne podawanie z b-adrenolitykami może nasilać ich działanie hipotensyjne. W hipotonii wywołanej tiorydazyną nie powinno się stosować adrenaliny ze względu na paradoksalny spadek ciśnienia. Z lekami o działaniu cholinolitycznym (atropina i in.) zwiększa ryzyko majaczenia i osłabia działanie przeciwpsychotyczne. Podawanie leku z alkoholem i różnymi lekami o działaniu depresyjnym na o.u.n. zwiększa ich działanie uspokajające i ryzyko powikłań oddechowych. Leki przeciwpadaczkowe (karbamazepina, fenytoina) zmniejszają jej działanie przeciwpsychotyczne, a ich działanie przeciwdrgawkowe ulega zmniejszeniu. Podawanie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi zmienia profil działania przeciwzakrzepowego. W przypadku jednoczesnego stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych może sumować się działanie kardiotoksyczne leków. Działanie neuroleptyczne leku może być zmniejszone w przypadku jednoczesnego podawania leków przeciwdepresyjnych, sympatykomimetyków, preparatów moczopędnych, leków przeciwprątkowych, lewodopy, leków antyparkinsonowskich o działaniu cholinolitycznym oraz leków z grupy antacida. Nie podawać z lekami mielotoksycznymi ze względu na zwiększone ryzyko upośledzenia hemopoezy (np. fenylbutazon, aminofenazon, chloramfenikol) oraz z doustnymi preparatami antykoncepcyjnymi (większe ryzyko wystąpienia objawów pozapiramidowych, zapalenia żył, nasilenie wydzielania prolaktyny). Inhibitory MAO mogą osłabiać działanie uspokajające tiorydazyny i nasilać występujące po niej działania niepożądane.