Ranitidini hydrochloridum

Na receptę

tabletki powlekane 150 mg

substancja czynna - ranitidine hydrochloride

Ranitidine hydrochloride    

W chorobach wrzodowych stężenie kwasu w soku żołądkowym jest często zbyt duże. Uważa się że zbytnia kwaśność soku żołądkowego jest przyczyną powstawania wrzodu, a następnie utrudnia jego gojenie. RANISAN blokuje receptory histaminowe H2 znajdujące się w błonie żołądkowej, co hamuje wydzielanie soku żołądkowego.

RANISAN stosuje się w leczeniu choroby wrzodowej, a także w stanach zapalnych przełyku, spowodowanych kwaśnymi odbiciami - zgagą. Ponadto podaje się preparat w długotrwałym leczeniu zapobiegającym chronicznie nawracającej chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy.

* Choroba wrzodowa dwunastnicy oraz choroba wrzodowa żołądka po wykluczeniu nowotworowego charakteru owrzodzenia. * Zapobieganie i leczenie owrzodzeń dwunastnicy występujących podczas stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). * Owrzodzenia dwunastnicy współistniejące z zakażeniem Helicobacter pylori. * Refluks żołądkowo-przełykowy: objawowe leczenie dolegliwości związanych z refluksem żołądkowo-przełykowym; refluksowe zapalenie przełyku. * Objawowe leczenie nawracających dolegliwości dyspeptycznych nie związanych z chorobą organiczną przewodu pokarmowego. * Zespół Zollingera-Ellisona. * Zapobieganie krwawieniom z owrzodzenia stresowego u pacjentów ciężko chorych. * Zapobieganie nawracającym krwawieniom z wrzodów żołądka i dwunastnicy. * Zapobieganie wystąpieniu zespołu Mendelsona.

Wrzód żołądka i dwunastnicy    

Pacjenci cierpiący na niewydolność nerek lub wątroby powinni powiadomić o tym lekarza przed rozpoczęciem kuracji. Oczekiwany skutek leczenia może ulec zmianie, jeśli RANISAN stosuje się jednocześnie z innymi lekami. Należy omówić z lekarzem ewentualne podawanie innych leków podczas kuracji ranitidiną. Zakończenie kuracji powinno przebiegać stopniowo, tzn. należy stopniowo zmniejszać dawkę leku aż do zupełnego wycofania. Nagłe bowiem odblokowanie receptorów H2 może spowodować powrót dolegliwości. 1. Przed rozpoczęciem leczenia u pacjentów z owrzodzeniem żołądka należy wykluczyć jego nowotworowy charakter (leczenie ranitydyną może maskować objawy choroby nowotworowej żołądka). Szczególnie dotyczy to pacjentów w średnim wieku i starszych, z zaburzeniami dyspeptycznymi w wywiadzie, bądź pacjentów, u których zmienił się charakter dolegliwości. 2. Ranitydyna jest wydalana głównie przez nerki, dlatego u pacjentów z niewydolnością nerek należy odpowiednio zmniejszyć dawkę dobową leku (patrz: Dawkowanie w niewydolności nerek). 3. Ranitydyna jest metabolizowana w wątrobie, dlatego podczas stosowania leku u pacjentów z niewydolnością wątroby należy zachować ostrożność. 4. Pacjenci, którzy stosują równocześnie niesteroidowe leki przeciwzapalne i ranitydynę powinni być systematycznie kontrolowani. Dotyczy to szczególnie pacjentów w podeszłym wieku oraz pacjentów z chorobą wrzodową w wywiadzie. 5. Istnieją nieliczne doniesienia sugerujące, że ranitydyna może wywołać ostre napady porfirii. Dlatego należy unikać stosowania leku u pacjentów z ostrą porfirią w wywiadzie. 6. Pacjenci w podeszłym wieku: w badaniach klinicznych w grupie pacjentów powyżej 65 lat ani stopień wyleczenia choroby wrzodowej, ani występowanie objawów niepożądanych nie różniły się od pacjentów w młodszym wieku. 7. Palenie tytoniu sprzyja nawrotom choroby wrzodowej, należy więc zalecać pacjentom zaprzestanie palenia.

1/100 - Zmęczenie. - Biegunka, wysypka, zawroty głowy. 1/1000- <1/1000 - Reakcje alergiczne, jak wysypka obrzmienie skóry, gorączka, napady dychawicy oskrzelowej. W razie pojawienia się takich objawów należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. - Zmiany w obrazie krwi i pracy wątroby. - Żółtaczka. - Depresja, halucynacje, dezorientacja, zwłaszcza u pacjentów wycieńczonych i starszych. - Powiększenie gruczołów sutkowych u mężczyzn. - Zaburzenia wzroku - widzenie za mgłą. - Bóle mięśni i stawów. - Zapalenie trzustki. Działania niepożądane obserwowane w czasie leczenia ranitydyną podano poniżej. W wielu przypadkach nie wykazano związku przyczynowego między stosowaniem ranitydyny a wystąpieniem tych objawów. Układ nerwowy: niekiedy: bóle głowy (czasami silne) i zawroty głowy. Rzadko podniecenie, przemijające stany splątania, depresja i omamy szczególnie u pacjentów ciężko chorych i w podeszłym wieku; Układ sercowo-naczyniowy: rzadko: bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, zapalenie naczyń; Układ pokarmowy i wątroba: przemijające zaburzenia czynności wątroby. Sporadycznie: zwykle przemijające zapalenie wątroby (komórkowe, kanalikowe lub mieszane) przebiegające z żółtaczką lub bez (pojedyncze doniesienia). Ostre zapalenie trzustki, biegunka; Układ mięśniowo-szkieletowy: rzadko: bóle stawowe i mięśniowe; Układ krwiotwórczy: rzadko: zwykle przemijająca leukopenia i trombocytopenia; agranulocytoza lub pancytopenia, czasami z aplazją lub hipoplazją szpiku; Układ wydzielania wewnętrznego: sporadycznie: ginekomastia, przemijająca impotencja; Skóra: wysypka, w pojedynczych przypadkach rumień wielopostaciowy, rzadko łysienie; Reakcje nadwrażliwości: rzadko: pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, gorączka, skurcz oskrzeli, eozynofilia, niedociśnienie, wstrząs anafilaktyczny, ból w klatce piersiowej. Reakcje te występowały niekiedy po podaniu pojedynczej dawki leku; Narządy zmysłów: rzadko: niewyraźne widzenie (zaburzenia akomodacji).

Nadwrażliwość na ranitydynę lub którykolwiek składnik preparatu.

Opisano przypadek zatrucia po przyjęciu 18 g ranitydyny. Wystąpiły przemijające objawy podobne do objawów niepożądanych, mogących wystąpić w czasie leczenia ranitydyną. Niekiedy wystąpić może niedociśnienie i zaburzenia chodu. W razie przedawkowania należy zastosować odpowiednie leczenie objawowe i podtrzymujące. Ranitydynę można usunąć z osocza krwi przez hemodializę.

Dawkę ustala lekarz. Zazwyczaj dawka dla pacjentów dorosłych w chorobie wrzodowej wynosi 300 mg dziennie jednorazowo na noc lub 150 mg rano i wieczorem. Leczenie trwa na ogół 4 tygodnie. W leczeniu zapobiegawczym chorobie wrzodowej podaje się 150 mg na noc. Leczenie zapobiegawcze nie powinno trwać dłużej niż rok. W leczeniu kwaśnych odbić (refluxesofagit) 150 mg rano i wieczorem lub 300 mg na noc. Dorośli: Choroba wrzodowa dwunastnicy i żołądka Zwykle stosuje się 1 tabletkę 150 mg dwa razy na dobę lub jednorazową dawkę 300 mg przed snem. U większości pacjentów wygojenie owrzodzenia następuje po 4 tygodniach leczenia. U pacjentów, u których nie uzyskano wystarczającej skuteczności leczenia po 4 tygodniach stosowania leku, leczenie należy kontynuować przez następne 4 tygodnie. Zapobieganie i leczenie owrzodzeń dwunastnicy występujących podczas stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) W leczeniu owrzodzeń występujących w trakcie stosowania NLPZ zaleca się ranitydynę w dawce 150 mg dwa razy na dobę lub jednorazowo 300 mg na noc, w razie konieczności przez 8-12 tygodni. Zapobiegawczo podczas leczenia NLPZ stosuje się 150 mg ranitydyny dwa razy na dobę. Owrzodzenie dwunastnicy współistniejące z zakażeniem Helicobacter pylori Zalecana dawka wynosi 150 mg dwa razy na dobę lub 300 mg jednorazowo na noc równocześnie z amoksycyliną (750 mg 3 razy na dobę) i metronidazolem (500 mg 3 razy na dobę) przez 2 tygodnie. Przez kolejne dwa tygodnie należy stosować wyłącznie ranitydynę. Leczenie zgodne z podanym schematem w znaczący sposób zmniejsza częstość nawrotów owrzodzenia dwunastnicy. Leczenie podtrzymujące W leczeniu podtrzymującym u pacjentów dobrze reagujących na krótkotrwałe leczenie (zwłaszcza jeśli stwierdzono u nich chorobę wrzodową w wywiadzie) stosuje się zwykle 150 mg ranitydyny przed snem. Refluks żołądkowo-przełykowy W objawowym leczeniu dolegliwości związanych z refluksem żołądkowo-przełykowym zaleca się 150 mg ranitydyny jeden lub dwa razy na dobę przez dwa tygodnie. W razie potrzeby czas terapii można wydłużyć o kolejne dwa tygodnie. U dorosłych z refluksowym zapaleniem przełyku zaleca się zwykle 150 mg ranitydyny dwa razy na dobę lub 300 mg (2 tabletki 150 mg) jednorazowo na noc przez 8 tygodni lub, jeśli to konieczne przez 12 tygodni. W przypadku nasilonych objawów zapalenia przełyku, dawkę preparatu można zwiększyć, stosując 150 mg ranitydyny 4 razy na dobę przez 12 tygodni. Korzystny wpływ na leczenie ma odpowiednia pozycja ciała w czasie snu (10-15 cm uniesienie głowy w stosunku do reszty ciała). Nawracające dolegliwości dyspeptyczne Zaleca się 150 mg ranitydyny raz na dobę, a w razie potrzeby 2 razy na dobę przez 6 tygodni. U pacjentów, u których takie leczenie jest nieskuteczne lub w szybkim czasie nastąpi nawrót dolegliwości, należy dążyć do zweryfikowania dotychczasowego rozpoznania. Zespół Zollingera-Ellisona Dawka początkowa wynosi 150 mg ranitydyny trzy razy na dobę. U niektórych pacjentów może zachodzić konieczność zwiększenia tej dawki. Dobrze tolerowane były dawki do 6 g na dobę. Zapobieganie wystąpieniu zespołu Mendelsona U pacjentów, u których istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia zespołu Mendelsona stosuje się 150 mg ranitydyny na dwie godziny przed rozpoczęciem znieczulenia ogólnego, a najlepiej również 150 mg ranitydyny wieczorem w dniu poprzedzającym znieczulenie. W położnictwie można stosować ranitydynę od początku porodu w dawce doustnej 150 mg co 6 godzin. Alternatywnie można zastosować ranitydynę w iniekcji. Zapobieganie krwawieniom z owrzodzenia stresowego u pacjentów ciężko chorych i nawracającym krwawieniom u pacjentów z chorobą wrzodowa żołądka Zwykle stosuje się ranitydynę w iniekcji. U pacjentów, u których można podawać preparat w postaci doustnej zaleca się stosowanie 150 mg ranitydyny 2 razy na dobę. Dawkowanie u dzieci W leczeniu choroby wrzodowej zaleca się ranitydynę w dawce 2 mg/kg do 4 mg/kg mc. dwa razy na dobę. Nie należy przekraczać dawki 300 mg ranitydyny na dobę. Dawkowanie w niewydolności nerek U pacjentów z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 50 ml/min) wydalanie ranitydyny może być zmniejszone, co może prowadzić do zwiększenia jej stężenia w surowicy krwi. Dlatego u tych pacjentów nie zaleca się stosowania więcej niż 150 mg ranitydyny na dobę. Hemodializa zmniejsza stężenie ranitydyny w surowicy. U pacjentów przewlekle dializowanych należy podać ranitydynę w dawce 150 mg bezpośrednio po dializie.

Ograniczone doświadczenia ze stosowaniem leku w okresie ciąży, należy zatem zasięgnąć opinii lekarza w razie zamiaru stosowania RANISAN podczas ciąży. Istnieje prawdopodobieństwo, że preparat oddziałuje na karmione dziecko. Nie wolno zażywać leku w okresie karmienia. Ciąża: kategoria B Brak kontrolowanych badań dotyczących stosowania ranitydyny u kobiet ciężarnych. Ranitydyna przenika przez barierę łożyskową i do mleka matki, dlatego lek można stosować u kobiet w ciąży i kobiet karmiących tylko w przypadku bezwzględnej konieczności. Ranitydyna podawana w dawkach leczniczych kobietom podczas porodu lub przed cesarskim cięciem nie wpływa niekorzystnie na przebieg porodu ani na późniejszy rozwój niemowlęcia.

* Ranitydyna nie hamuje aktywności oksygenazy związanej z wątrobowym cytochromem P-450. Dlatego ranitydyna nie nasila działania leków, które są unieczynniane przez ten enzym, takich jak amoksycylina, diazepam, lidokaina, fenytoina, metronidazol, propranolol, teofilina i warfaryna. * Leki średnio silnie i silnie zobojętniające treść żołądkową podane równocześnie z ranitydyną mogą zmniejszać wchłanianie ranitydyny. Dlatego, jeśli wskazane jest stosowanie takich leków, to należy je przyjmować co najmniej godzinę przed lub po podaniu dawki ranitydyny. * Podczas równoczesnego stosowania sukralfatu w dużych dawkach (2 g) może zmniejszyć się wchłanianie ranitydyny. Zastosowanie sukralfatu 2 godziny po przyjęciu ranitydyny nie wpływa na jej wchłanianie. * Nie stwierdzono interakcji między ranitydyną a amoksycyliną lub metronidazolem. * Ranitydyna może zmniejszać wchłanianie ketokonazolu i innych leków, których wchłanianie zależy od kwaśności soku żołądkowego. * Palenie tytoniu zmniejsza skuteczność ranitydyny.

Brak danych na temat przeciwwskazań do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn w czasie stosowania ranitydyny. Niemniej, w niektórych przypadkach obserwowano działania niepożądane, takie jak: zawroty i bóle głowy lub niewyraźne widzenie (zaburzenia akomodacji) mogące ograniczać sprawność psychofizyczną, o czym należy poinformować pacjenta. W przypadku wystąpienia takich działań niepożądanych, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.