Sposób działania
Powody depresji psychicznych nie są do końca wyjaśnione. Wiadomo jednak, że u pacjentów przeżywających depresje występuje niedobór substancji przekaęnikowych, przewodzących sygnały między komórkami nerwowymi mózgu. Lerivon zapobiega niedostatkowi wymienionych substancji w mózgu i w ten sposób łagodzi stany depresyjne. Lerivon przeciwdziała również lękom. Efekt działania leku pojawia się po 2-3 tygodniach leczenia.
Mianseryna należy do grupy piperazynoazepin, któr chemicznie nie są podobne do trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych (TCAs). W jej strukturze brak podstawowego łańcucha bocznego, który uważa się, że jest odpowiedzialn za działanie antycholinergiczne trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych. Mianseryna zwiększa ośrodkowo przewodnictwo nerwowe blokując receptory a2-adrenergiczne i hamuje ponowny wychwyt noradrenaliny. Dodatkowo stwierdzono interakcję z receptorami serotoninowymi w OUN. Badania farmakologiczno-elektroencefalograficzne u ludzi potwierdziły działanie przedwdepresyjne mianseryny. Skuteczność przeciwdepresyjną mianseryny potwierdzono w wielu badaniach z podwójnie ślepą próbą i wykazano, że jest ona porównywalna z innymi obecnie stosowanymi lekami przeciwdepresyjnymi. Co więcej, wykazuje ona właściwości anksjolityczne i poprawiające sen poprzez jego pogłębienie i wydłużenie, co ma szczególne znaczenie w leczeniu chorych z lękiem lub zaburzeniami snu występującymi w schorzeniach depresyjnych. Uważa się, że właściwości uspokajające mianseryny związane są z blokowaniem receptorów histaminowych H1 i adrenergicznych a1. Mianseryna jest lekiem dobrze tolerowanym również przez osoby starsze i pacjentów ze schorzeniami sercowo-naczyniowymi, W dawkach leczniczych mianseryna nie wykazuje działania antycholinergicznego i praktycznie nie ma wpływu na układ sercowo-naczyniowy. W przypadku przedawkowania wykazuje słabsze działanie kardiotoksyczne niż trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Mianseryna nie wchodzi w interakcję z sympatykomimetykami oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi, które blokują receptory adrenergiczne ( np. betamdyna, klonidyna, metyldopa). Po podaniu doustnym mianseryna jest natychmiast i dobrze wchłaniana. Max stężenie w osoczu osiąga w ciągu 3 h. Biodostępność wynosi około 20%, Wiązanie mianseryny z białkami osocza wynosi około 95%, T0,5 (21-61 h) jest wystarczający, aby lek podawać w jednorazowej dawce dobowej. Stężenie stacjonarne leku w osoczu osiąga się w ciągu 6 dni stosowania. Mianseryna jest metabolizowana i wydalana z moczem i kałem w ciągu 7-9 dni. Większość dróg przemiany to demetylacja i utlenianie, a następnie sprzęganie.