Clomipramine

Na receptę

iniekcje 12,5 mg/ml; tabletki powlekane 10 mg; tabletki powlekane 25 mg; tabletki retard podzielne 7 roztwór do iniekcji 25 mg/2ml

substancja czynna - clomipramine hydrochloride. 1 ml, roztworu do wstrzykiwań domięśniowych lub wlewów dożylnych zawiera 12,5 mg chlorowodorku klomipraminy oraz 23,5 mg glicerolu 98%

Clomipramine hydrochloride    

Działanie Anafranilu nie jest ostatecznie wyjaśnione, wiadomo jednak, że lek usprawnia przekazywanie impulsów między komórkami nerwowymi (neuronami) w mózgu, które w chorobach depresyjnych jest zakłócone. Trójcykliczny lek przeciwdepresyjny. Działanie polega na nasileniu mechanizmów andrenergicznych i 5-HT, przez hamowanie procesu wychwytywania amin przez neurony. Dochodzi do nasilenia receptorowych działań amin, noradrenaliny, serotoniny oraz dopaminy. T0,5 wynosi około 21 h. Metabolizowany w wątrobie. Wydalany w większości z moczem.

Różne formy depresji. Natręctwa myślowe i ruchowe, przymusowe czynności, jak np. mycie rąk. Chorobliwy lęk przed publicznym wystąpieniem, lęk przed otwartą przestrzenią (agorafobia), ataki lęku i paniki, nagłe napady senności (narkolepsja). Długotrwałe bóle bez wyjaśnionej przyczyny cielesnej (bóle idiopatyczne) z jednoczesnym przygnębieniem, spadkiem wagi ciała, bezsennością oraz zmęczeniem.

Leczenie stanów depresyjnych o różnych przyczynach i objawach, np. depresji endogennej, reaktywnej, nerwicowej, organicznej, maskowanej oraz inwolucyjnych postaci depresji; depresji związanej ze schizofrenią oraz zaburzeniami osobowości; zespołów depresyjnych związanych z podeszłym wiekiem, w przebiegu przewlekłych stanów bólowych i przewlekłych schorzeń somatycznych. Leczenie zespołów natręctw, fobii oraz przewlekłych stanów bólowych.

Depresja    Lęk    Narkolepsja    Psychoza    

Anafranilu nie wolno podawać osobom uczulonym na clomipramin. Leku nie wolno podawać w ostrej fazie zawału serca. Pacjenci cierpiący na epilepsję, choroby serca, zawroty głowy, nadczynność tarczycy, jaskrę, przerost gruczołu krokowego, nowotwór kory nadnerczy, schizofrenię lub choroby nerek i wątroby powinni powiadomić o tym lekarza przed rozpoczęciem kuracji Anafranilem. Nie należy spożywać alkoholu w trakcie leczenia, ponieważ alkohol wzmaga działanie preparatu. Oczekiwany skutek leczenia może ulec zmianie, jeśli Anafranil stosuje się jednocześnie z innymi lekami. Zamiar stosowania innych leków w trakcie kuracji, Anafranilem należy omówić z lekarzem. Leku nie wolno stosować łącznie z preparatami zawierającymi dextrometorfan, dopaminę, fenobarbital, fluvoxaminę, chinidynę, klonidynę, kodeinę, moklobemid, morfinę, noradrenalinę oraz paroxetinę. Lek upośledza sprawność psychofizyczną, dlatego też nie wolno prowadzić pojazdów mechanicznych, ani wykonywać czynności precyzyjnych w trakcie jego stosowania. Działania niepożądane: Wiele działań niepożądanych pojawia się na początku leczenia i przechodzi w trakcie jego kontynuacji. Jeśli działania niepożądane utrzymują się uporczywie należy skontaktować się z lekarzem. >1/100- Suchość błony śluzowej jamy ustnej, co grozi pojawieniem się uszkodzeń zębów. Dlatego też należy czyścić zęby po każdym posiłku. Zaparcie. Nadmierne pocenie się. Zmęczenie. Bóle głowy. Bezsenność. Mdłości i wymioty. Nagły spadek ciśnienia krwi przy zmianie pozycji ciała na pionową. Zawroty głowy. Zaburzenia akomodacji oka. Wzrost wagi ciała. Drżenia mięśni, napięcie mięśni. Przyspieszenie rytmu serca. Uderzenia krwi do głowy. Nadmierna aktywność. Agresja. Koszmarne sny. Zaburzenia koncentracji oraz pamięci. Nasilenie się depresji. Pogłębienie stanów lęku i niepokoju, zwłaszcza na początku leczenia. Zwiększony lub zmniejszony pociąg płciowy. 1/1000- Wzrost apetytu. Mrowienie kończyn. Wysypka. W razie pojawienia się wysypki należy skontaktować się z lekarzem. Przejście od stanu depresji do stanu nadmiernej aktywności. Utrudnienia w oddawaniu moczu. <1/1000- Znaczne obniżenie liczby białych ciałek oraz płytek krwi. Gwałtowne bicie serca. Napady epileptyczne. Zaburzenia mowy. Upośledzenie koordynacji ruchów. Zmiany impulsów elektrycznych w mózgu (zmiany EEG). Wydzielanie się mleka z gruczołów sutkowych. Powiększenie gruczołów sutkowych. Gromadzenie się wody w ustroju. Podwyższone ciśnienie krwi. Zapalenie wątroby. Duszność. Przebarwienia skóry i języka. Splątanie, szczególnie u pacjentów starszych. Złudzenia słuchowe, rozszerzenie źrenic. Wzrost ciśnienia śródgałkowego. Gorączka. Lek może wywołać wstrząs alergiczny, zapalenie gruczołów limfatycznych, zapalenie żył. Należy zachować szczególną ostrożność stosując preparat u pacjentów z: napadami padaczkowymi, nieregularnym biciem serca, chorobami układu sercowo-naczyniowego, a zwłaszcza o zaburzeniami rytmu serca i niewydolnością układu krążenia, schizofrenią, jaskrą, chorobami wątroby i guzami rdzenia nadnerczy (może wystąpić przełom nadciśnieniowy, chorobami nerek, chorobami krwi, utrudnionym oddawaniem moczu (np. w przypadku chorób gruczołu krokowego), nadczynnością tarczycy, częstymi zaparciami, nadużywających alkoholu, padaczką i innymi czynnikami sprzyjającymi wystąpieniu drgawek (uszkodzenia mózgu o różnej etiologii, przyjmowanie neuroleptyków, zaprzestanie przyjmowania leków przeciwdrgawkowych, alkoholowy zespół odstawienny). Ważne jest, aby regularnie oceniać efekty leczenia, co pozwala na dostosowanie dawki leku i zmniejszenie możliwości występowania działań niepożądanych. Należy zalecić pobranie krwi do badań laboratoryjnych oraz zmierzyć ciśnienie krwi i zbadać czynność serca przed leczeniem i w czasie leczenia. U pacjentów cierpiących na zaburzenia lękowe, wyraźniejsze objawy lęku występują na początku leczenia i ustępują zazwyczaj w ciągu dwóch tygodni. Donoszono o epizodach manii lub łagodnych stanów maniakalnych w trakcie fazy depresyjnej u pacjentów z chorobami psychicznymi z grupy cyklofrenii. W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki preparatu lub jego odstawienie i podanie pacjentowi środka przeciwpsychotropowego. Z chwilą ustąpienia tych objawów, w razie potrzeby, można ponownie rozpocząć leczenie małymi dawkami. Lek może zwiększać ryzyko wystąpienia próchnicy zębów (należy regularnie kontrolować stan uzębienia), oraz powodować zwiększoną wrażliwość skóry na światło słoneczne (należy unikać bezpośredniego działania światła słonecznego). Pacjenci w podeszłym wieku wymagają mniejszych dawek leku, a działania niepożądane pojawiają się częściej. Nie zaleca się podawania leku dzieciom. Preparat może powodować senność, mniejszą zdolność koncentracji i ostrości widzenia. W takim przypadku nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych ani wykonywać czynności, które wymagają dużej koncentracji uwagi. Picie alkoholu może nasilić senność.

Zwykle nie wymagają interwencji lekarza i mogą ustąpić w czasie leczenia. Najczęściej: uczucie senności, zmęczenie, zawroty głowy i bóle głowy, niepokój, suchość błon śluzowych jamy ustnej, zmniejszenie ostrości widzenia, kołatanie serca, nudności oraz nadmierne wydzielenia potu. Na początku leczenia preparat może nasilać uczucie lęku. Mogą również wystąpić: zaburzenie koncentracji, zaburzenia snu, drżenie, zwiększenie masy ciała, wzmożony apatyt, zaburzenia seksualne, zaburzenia smaku oraz dzwonienie w uszach. Może być konieczna interwencja medyczna gdy wystąpi: żółtaczka, odczyny skórne (swędzenie lub zaczerwienienie), gorączka i ból gardła, zaburzenia równowagi, ból oczu, silny ból brzucha, osłabienia siły lub sztywność mięśni, skurcze mięśni, trudności w oddawaniu moczu, obrzęk piersi oraz mlekotok, szybki lub nieregularny rytm serca (przyspieszenie rytmu serca, kołatanie), trudności w mówieniu, splątanie lub majaczenie, omamy, napady drgawkowe.

Nadwrażliwość na składniki preparatu lub na inne trójcykliczne leki przeciwdepresyjne. Przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych z grupy inhibitorów MAO oraz okres 14 dni przed rozpoczęciem lub po zakończeniu leczenia inhibitorami MAO. Równoczesne podawanie selektywnych, odwracalnych, inhibitorów MAO-A. Niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego.

Nie odnotowano przypadków po podaniu leku w postaci wstrzyknięć domięśniowych lub wlewów dożylnych. Informacje podane poniżej odnoszą się do preparatu w postaci tabletek. Zwykle w ciągu kilku godzin pojawiają się: nasilona senność; zaburzenia koncentracji uwagi; szybki, wolny lub nieregularny rytm serca; niepokój ruchowy i pobudzenie; utrata koordynacji mięśniowej i sztywność mięśni; skrócenie oddechu; napady drgawkowe, wymioty, gorączka. Przedawkowanie jest szczególnie niebezpieczne u małych dzieci.

Dawkę ustala lekarz. Depresja Zazwyczaj dorosłym początkowo 25-75 mg, a następnie 75-100 mg dziennie. Aby uniknąć przykrych działań ubocznych rozpoczyna się leczenie od mniejszej dawki, którą sukcesywnie zwiększa się w ciągu pierwszego tygodnia leczenia. Dawkę można dzielić lub brać ją jednorazowo. Zaleca się zażywanie leku wieczorem. Poprawa stanu pacjenta pojawia się po paru tygodniach podawania leku. W ciągu tych pierwszych tygodni pacjent może czuć się nawet gorzej niż przed podjęciem leczenia. Pełny efekt leczenia następuje po 2-3 miesiącach zażywania leku. Dawka dla pacjentów młodocianych i starszych jest zazwyczaj niższa. Lęk, ataki paniki, agorafobia Zazwyczaj dawka dla pacjentów dorosłych wynosi 25-100 mg dziennie, czasami 150 mg dziennie. Aby uniknąć przykrych działań ubocznych rozpoczyna się leczenie od mniejszej dawki, którą sukcesywnie zwiększa się w ciągu wstępnego tygodnia leczenia. Na początku leczenia stan lęku może się pogłębić. Doznania te jednak zanikają w trakcie kontynuowania leczenia. Leczenie jest długotrwałe. Dawkę można jednak stopniowo obniżać. Zazwyczaj pacjent odczuwa polepszenie po 2-6 tygodniach kuracji. Natręctwa myślowe i ruchowe Zazwyczaj dawka dla pacjenta dorosłego wynosi 150-200 mg dziennie. Aby uniknąć przykrych działań ubocznych rozpoczyna się leczenie od mniejszej dawki, którą sukcesywnie zwiększa się w ciągu pierwszych 7 dni leczenia. Zazwyczaj polepszenie następuje po 2 tygodniach kuracji. Narkolepsja Zazwyczaj dawka dla pacjentów dorosłych wynosi 25-100 mg dziennie. Aby uniknąć przykrych działań ubocznych rozpoczyna się leczenie od mniejszej dawki, którą sukcesywnie zwiększa się w ciągu pierwszego tygodnia kuracji. Poprawa następuje po paru dniach leczenia. Bóle idiopatyczne Zazwyczaj dawka dla pacjentów dorosłych wynosi 25-150 mg dziennie, aby uniknąć przykrych działań ubocznych rozpoczyna się leczenie dawką 10 mg dziennie, którą sukcesywnie zwiększa się w ciągu pierwszego tygodnia leczenia. Zastrzyki wykonuje wyłącznie wykwalifikowany personel służby zdrowia, który udziela bliższych informacji o leku. Dawkowanie i sposób podawania powinny być dobrane indywidualnie i dostosowane do stanu pacjenta. Wstrzykiwanie domięśniowe: Leczenie należy rozpocząć od 25-50 mg (1-2 amp.), zwiększając dawkę o 25 mg/dobę (1 amp.), aż do osiągnięcia 100-150 mg/dobę (4-6 amp.). Po uzyskaniu poprawy należy stopniowo zmniejszać liczbę wstrzyknięć, zmieniając terapię na doustne leczenie podtrzymujące. Wlew dożylny: Leczenie należy rozpocząć od 50-75 (2-3 amp.)/dobę. Wlew powinien trwać 1,5-3 h. Po uzyskaniu wyraźnej poprawy, należy kontynuować leczenie za pomocą wlewu przez kolejne 3-5 dni. W celu utrzymania poprawy klinicznej, lek należy następnie podawać doustnie. Przyjmuje się, że 2 tabl. po 25 mg są równoważne dawce 25 mg chlorowodorku klomipraminy podanego we wlewie dożylnym. Stopniową zmianę leczenia dożylnego na leczenie doustne można także realizować podając w okresie przejściowym lek w postaci wstrzyknięć domięśniowych.

Istnieje prawdopodobieństwo, że preparat oddziałuje na dziecko. Nie wolno zażywać leku w okresie ciąży. Preparat przenika do mleka matki. Zamiar stosowania leku podczas karmienia piersią należy omówić z lekarzem. Lek może być stosowany w okresie ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Matkom leczonym preparatem zaleca się, aby nie karmiły piersią.

* Alkohol, * inne leki przeciwdepresyjnych, * leki uspokajające, * barbiturany, * leki przeciwpadaczkowe, przeciwzakrzepowe przeciwastmatyczne, przeciwalergiczne i leki stosowane w chorobie Parkinsona (klomipramina nasila ich działanie), * cymetydyna i neuroleptyki (zwiększają stężenie preparatu we krwi), * metylfenidat, * doustne leki antykoncepcyjne i estrogeny (hamują metabolizm preparatu) , * leki moczopędne, * leki wpływające na ciśnienie krwi lub czynność serca (osłabiają działanie klomipraminy), * preparaty tarczycy.